In mijn praktijk komt een jonge vrouw die verteld dat zij niets maar ook werkelijk niets bereikt heeft. Zij vindt dat het nu eens tijd wordt voor haast maken met iets neer te zetten. Het moet nu gebeuren, waarbij de nadruk op moet ligt en vooral het liefst gisteren, want ja wat moet dat worden met haar? Naast dat zij een ongelooflijk hoge verwachting en stress omtrent de verwachtingen aan zich zelf heeft, gaat zij dagelijks nog eens flink tekeer tegen zichzelf in de vorm van ” Zie je wel” dit doe je niet goed. Zij breekt zichzelf af, als een kind dat gestraft moet worden voor zoveel onzin. En precies dit patroon kent zij erg goed en herhaalt zij dagelijks. Op mijn vraag wat zij hiermee heeft bereikt is het antwoord net zo min positief “NIETS!” is haar antwoord. Verbazend kijk ik haar aan en zeg nou dat schiet niet op of wel? Nee is haar reactie, er moet nu ook echt iets gebeuren. Wij nemen door wat zij wel heeft bereikt en komen bij ongeveer 7 verschillende punten. Verbaast kijkt zij mij aan, want ja dat is toch normaal dit te doen. Dus hiervoor is geen waardering, voor het niet bereiken is er heel veel. Alles waar wij aandacht aan geven groeit echter, dus ook het gevoel van niets te hebben bereikt wordt dagelijks groter en manifesteert zich als deel van onszelf. Het grappige is dat de manier van kijken naar zichzelf ook gewijzigd kan worden. Aandacht geven wat er dagelijks lukt, wat er gedaan is, wat goed gedaan is, waar men trots op kan zijn wijzigt langzaam aan in een overtuiging van IK KAN en deze geeft vleugels voor meer goeds en blij zijn met wat men doet. Ik wens iedereen dagelijks IK KAN!